ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΙΚΗ ΕΚΔΡΟΜΗ 2024
Οι εκπαιδευτικές εκδρομές θεωρούμε ότι είναι σημαντικά συμπληρωματικά μαθήματα που διευρύνουν τους ορίζοντες των μαθητών μας, κοινωνικοποιούν, εμπλουτίζουν τις γνώσεις τους, δημιουργούν προϋποθέσεις για στενότερες και υγιέστερες σχέσεις μεταξύ των παιδιών αλλά και ανάμεσα στους εκπαιδευτικούς και τους μαθητές, μαθαίνουν τη συμβίωση σε ομάδες, καταδεικνύουν την ανάγκη της ύπαρξης ορίων στην καθημερινότητα των ανθρώπων, εντάσσουν στη λογική της διαφορετικότητας των ρόλων, βελτιώνουν την αλληλεγγύη και την αλληλοϋποστήριξη κ.ά. Η απόκλιση από την ρουτίνα και η αλλαγή του περιβάλλοντος μαθημάτων έχει θετικές συνέπειες στον εγκέφαλο των μαθητών. Συνεπώς, χάρη στα ταξίδια, τα παιδιά βιώνουν πρωτοφανείς στιγμές, συσφίγγουν τις σχέσεις μεταξύ τους, ενισχύοντας την πειθαρχία και τη βελτίωση του χαρακτήρα τους.
Στο παραπάνω πλαίσιο , χρόνια τώρα, έχοντας συνειδητοποιήσει την ανάγκη να συνδεθεί ξανά ο άνθρωπος με τη φύση, αναζητούσαμε τρόπους για να είναι αυτή η «επανασύνδεση» ευχάριστη. Και τι άλλο πιο ευχάριστο από τις εκπαιδευτικές περιβαλλοντικές εκδρομές!
Με ένα «καραβάνι» από 32 παιδικές ψυχές και χαμόγελα ξεκινήσαμε με προορισμό τη γοητευτική Ευρυτανική γη, τα βαθύσκιωτα δάση, τα ατίθασα ποτάμια, τα χωριά που είναι χτισμένα κάτω από τις «φτερούγες» των βουνών και τα ιστορικά χώματα όπου οι ήρωες του 1821 συναντούν τους αντάρτες του ΕΛΑΣ…
«Το μέταλλο που άνοιξε τον δρόμο του ανθρώπου στη νέα εποχή ήταν το αλουμίνιο», έγραψε ο Ι. Βερν και το μεταλλευτικό πάρκο Vagonetto Φωκίδας στη Γραβιά είναι ο καλύτερος προορισμός για να γνωρίσεις την ιστορία του. Εδώ ήταν η πρώτη μας επαφή με τη φύση.
Η κατάβαση σε βάθος 500 μέτρων κάτω από το βουνό, η μεταφορά μας μέσα στα μικροσκοπικά, σκεπαστά βαγονέτα τα οποία μετέφεραν τους μεταλλωρύχους και η περιήγηση στις δαιδαλώδεις χαμηλοτάβανες στοές ενός παλιού μεταλλείου βωξίτη, αλλά και η διαδραστική πτέρυγα ψηφιακής τεχνολογίας, μας ταξίδεψαν πίσω στο χρόνο και μας έμαθαν την ιστορία της εξόρυξης του βωξίτη.
Η περιβαλλοντική εκδρομή ξυπνάει σε όλους μας την επιθυμία για ένα ξύλινο σπίτι στο βουνό και διαμονή σε ένα καταπράσινο τοπίο. Το δασικό χωριό Λιβαδάκι με τα περιτριγυρισμένα από τη φύση ξύλινα σπιτάκια του ήταν το ιδανικό μέρος για να μένουμε αυτές τις μέρες και να αποδράσουμε από την καθημερινότητα.
H επόμενη μέρα ξεκίνησε με την επίσκεψη στη μονή Προυσού που αποτέλεσε το στρατηγείο του Καραισκάκη και πολλών άλλων αγωνιστών της επανάστασης. Είναι χτισμένη σε ένα επιβλητικό τοπίο, σε μία βραχώδη και απόκρημνη περιοχή. Στη μονή αυτή είχε καταφύγει ο μεγάλος στρατηγός για να θεραπευτεί από τη φυματίωση που τον ταλαιπωρούσε. Μάλιστα όταν γιατρεύτηκε αφιέρωσε στην Παναγία την Προυσιώτισσα το ασημένιο κάλυμμα της εικόνας της, με τα τρία παράσημά του, τα ασημένια αστέρια, σε ένδειξη ευγνωμοσύνης.
Όταν τον Αύγουστο του 1823 ο Μάρκος Μπότσαρης έπεσε στο Κεφαλόβρυσο , οι σύντροφοί του μεταφέροντας τη σωρό του προς το Μεσολόγγι, πέρασαν από τη Μονή και στάθηκαν για λίγο. Ξάπλωσαν το σώμα του Μπότσαρη έξω από την εκκλησία και τότε ο Καραϊσκάκης, που εκείνη την περίοδο νοσηλεύονταν βαριά άρρωστος στον Προυσό, σύρθηκε με κόπο μέχρι εκεί και φίλησε δακρυσμένος το νεκρό Μάρκο λέγοντας στη γλώσσα των πολεμιστών: «Άμποτες ήρωα Μάρκο από τέτοιο βόλι να πάω κι εγώ»! (Εννοώντας να μην πεθάνω από την αρρώστια αλλά πάνω στη μάχη δοξασμένος).
Στη συνέχεια περπατήσαμε στο μονοπάτι στο οποίο τη νύχτα της 8ης προς 9ης Αυγούστου του 1823 , ο Μάρκος Μπότσαρης οδήγησε αθόρυβα 350 Σουλιώτες, μέχρι το πολυπληθές στρατόπεδο των Τούρκων, οι οποίοι είχαν στρατοπεδεύσει στο Κεφαλόβρυσο. Οι Σουλιώτες ξεγλίστρησαν σαν τις σκιές και ακολουθώντας τις οδηγίες του Μπότσαρη κατάφεραν να κρατήσουν όρθια την επανάσταση.
Η μέρα τελείωσε με ένα ακόμα «μάθημα» ιστορίας. Επίσκεψη στο χωριό Κορυσχάδες. Ένα χωριό στο οποίο μοιάζει να έχει σταματήσει ο χρόνος. Έλατα, πλατάνια, παγωμένα νερά και μεγαλοπρεπή βουνά συνθέτουν το σκηνικό. Σε αυτό το χωριό βρίσκεται το επιβλητικό πετρόχτιστο σχολείο-μουσείο της Εθνικής Αντίστασης. Το μουσείο αποπνέει το άρωμα του ηρωικού παρελθόντος με τις τοιχογραφίες, τις προθήκες με τις ιστορικές φωτογραφίες και τα σπάνια ντοκουμέντα που αφορούν στην αντιστασιακή δράση του ένοπλου λαϊκού κινήματος. Σε αυτό το σχολείο, το 1944 (από τις 14 έως τις 27 του Μάη) συνεδρίασε το περίφημο Εθνικό Συμβούλιο. Ήταν η λαϊκή βουλή, το ανώτατο αντιπροσωπευτικό όργανο της Ελεύθερης Ελλάδας. Μιας Ελλάδας που δεν υποτάχτηκε στο ναζιστικό ζυγό και τους δωσίλογους συνεργάτες του, αλλά κράτησε ψηλά τη σημαία της Αντίστασης με τον ηρωικό ένοπλο αγώνα του ΕΛΑΣ που οδήγησε στην απελευθέρωση του μεγαλύτερου τμήματος της χώρας.
Η επόμενη μέρα ξεκίνησε με πεζοπορία στο πανέμορφο πλατανόδασος των Γοργιανάδων. Στην αρχή περπατήσαμε σε ένα πανέμορφο μονοπάτι, παράλληλα με το ποτάμι, μέσα σε πυκνό ελατόδασος και στη συνέχεια φτάσαμε σε ένα παραμυθένιο πλατανόδασος που κυριολεκτικά νομίζει κανείς ότι θα ξεπηδήσουν μπροστά του ξωτικά και νεράιδες.
Μετά την μαγική αυτή διαδρομή, τα παιδιά χωρισμένα σε ομάδες διασκέδασαν παίζοντας περιβαλλοντικά παιχνίδια. Ομαδικά παιχνίδια που καλλιεργούν αξίες, όπως η ευγενής άμιλλα, η ενίσχυση της κοινωνικοποίησης των παιδιών, η αλληλοβοήθεια και ο σεβασμός στη διαφορετικότητα.
Το πρόγραμμα της ημέρας έκλεισε με επίσκεψη στο Μαυρίλο. Ένα μικρό χωριό σε υψόμετρο 920 μέτρων, στην ανατολική πλευρά του Τυμφρηστού (Bελούχι). Το Μαυρίλο υπήρξε ένα από τα κεφαλοχώρια του Βελουχίου στο παρελθόν. Και επίσης, ένα κέντρο της «αμυντικής βιομηχανίας» άλλων εποχών. Εκτός από τους γνωστούς μπαρουτόμυλους της Δημητσάνας, μια ανθηρή βιοτεχνία μπαρουτιού υπήρξε και στο Μαυρίλο. Την εποχή που ξέσπασε η Ελληνική Επανάσταση στο Μαυρίλο λειτουργούσαν 12 μπαρουτόμυλοι, το προϊόν των οποίων, κατέληγε στα τουφέκια του Αθανάσιου Διάκου, του Οδυσσέα Ανδρούτσου, του Γεωργίου Καραϊσκάκη και των άλλων οπλαρχηγών της Ρούμελης. Εμείς επισκεφθήκαμε ένα από τους διασωθέντες, ο οποίος σήμερα λειτουργεί σαν μουσείο. Από την περίοδο της ακμής του χωριού χρονολογείται και η εντυπωσιακή εκκλησία του Αγίου Δημητρίου (1728). Χτισμένη σε βασιλικό ρυθμό, έχει στο εσωτερικό της δεκάδες τοιχογραφίες και πάνω από 100 εικόνες ηλικίας αρκετών αιώνων, καθώς και ένα εξαίρετο τέμπλο φτιαγμένο από Ηπειρώτη τεχνίτη.
Κατά την επιστροφή μας, σταματήσαμε στις Θερμοπύλες, εκεί όπου 300 Σπαρτιάτες και 700 Θεσπιείς με αρχηγό το βασιλιά της Σπάρτης Λεωνίδα, θυσιάστηκαν για την πατρίδα. Η μάχη των Θερμοπυλών αποτελεί μια από τις πιο σημαντικές μάχες στην ελληνική και στην παγκόσμια ιστορία. Κυρίως όμως από ηθική άποψη είναι λαμπρό παράδειγμα αυταπάρνησης, αυτοθυσίας και υπακοής στην πατρίδα.
Πριν το αεροδρόμιο στα Σπάτα Αττικής, κάναμε στάση στην Χαλκίδα και στον πορθμό του Ευρίπου. Σε αυτόν παρουσιάζεται το εξής «περίεργο» φαινόμενο: τα νερά του κινούνται συνεχώς, ενώ ταυτόχρονα αλλάζουν φορά κινήσεως. Άλλοτε κατευθύνονται προς τον Βόρειο και άλλοτε προς τον Νότιο Ευβοϊκό.
Όλες οι παραπάνω δραστηριότητες μέσα στους ήχους του δάσους και πάνω στα άγια χώματα της πατρίδας μας, έπλασαν αλησμόνητες αναμνήσεις και συνέθεσαν ένα παζλ εμπειριών, συναισθημάτων και γνώσεων ανεκτίμητης ωραιότητας και αξίας. Τα μεγάλα χαμόγελα ικανοποίησης των μαθητών αποτελούν τις πνευματικές και ψυχικές μας πινελιές για να ξαναζωγραφίσουμε με ανάλογες εμπειρίες το μέλλον των επόμενων μαθητών μας.