Η χελώνα της Αγγελίνας – Η ανακύκλωση στην πόλη Χάμελιν (παραμύθια για την ανακύκλωση)

Οι μαθητές έγραψαν ακόμη δύο παραμύθια σχετικά με την ανακύκλωση στα πλαίσια του περιβαλλοντικού προγράμματος που υλοποιούν.

Η χελώνα της Αγγελίνας

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα κοριτσάκι, η Αγγελίνα, που αγαπούσε πολύ τα ζώα. Μια μέρα που πήγε για μπάνιο με τη μαμά και τη φίλη της βρήκαν μια χελώνα που ανέπνεε βαριά. Τότε η Αγγελίνα φώναξε τον μπαμπά της που ήταν κτηνίατρος για να βοηθήσει τη χελωνίτσα. Πράγματι, αφού την κράτησαν για λίγες μέρες στο κτηνιατρείο, ανάρρωσε. Η καημενούλα είχε φάει μία πλαστική σακούλα. Μόλις έγινε καλά, την πήγαν στη θάλασσα.

Στη συνέχεια, ο μπαμπάς της Αγγελίνας πήγε στο δημαρχείο και είπε στους υπεύθυνους πως πρέπει οπωσδήποτε να κάνουν κάτι με τα απορρίμματα της περιοχής, γιατί δημιουργούν πολλά προβλήματα στα ζωάκια. Από τότε, όταν κάποιοι άνθρωποι πετούσαν σκουπίδια στη θάλασσα ή οπουδήποτε αλλού, έμπαιναν στη φυλακή ή πλήρωναν πρόστιμο.

Η Αγγελίνα ακολούθησε το παράδειγμα του μπαμπά της και μεγαλώνοντας έκανε πολλούς αγώνες για την καταπολέμηση της ρύπανσης και της μόλυνσης της θάλασσας. Μάλιστα, δεν ξέχασε ποτέ εκείνο το χελωνάκι, αλλά ούτε και το χελωνάκι την Αγγελίνα και η τυχαία τους συνάντηση έγινε η αιτία για να διαδώσει το μήνυμα της ανακύκλωσης των πλαστικών σε όλο τον κόσμο.

Η ανακύκλωση στην πόλη Χάμελιν

Μια φορά κι έναν καιρό ζούσαν δύο παιδιά. Το ένα ήταν από την Κίνα και το άλλο από την Αλβανία. Και τα δύο παιδιά ζούσαν στην πόλη Χάμελιν. Μια μέρα είδαν παντού σκουπίδια, αλλά και κάποια χρήσιμα υλικά.
Το αγόρι στενοχωρήθηκε που είδε αυτό το χάλι. Το κορίτσι το ρώτησε γιατί ήταν τόσο στενοχωρημένο και το αγόρι απάντησε πως σε μερικές μέρες θα έρθουν τα ποντίκια. Στην αρχή το κορίτσι γέλασε, αλλά μετά από λίγο που κατάλαβε τι εννοούσε το αγόρι, λιποθύμησε.
Πράγματι! Σε μερικές μέρες ήρθαν τα ποντίκια στη Χάμελιν. Δεν άφησαν τίποτα χωρίς τρύπες. Το αγόρι είπε στο κορίτσι πως έπρεπε να βρουν κάδους για να μαζέψουν τα σκουπίδια.
Όλοι οι άνθρωποι τούς είδαν να καθαρίζουν την πόλη. Το επόμενο πρωί ήταν όλα πεντακάθαρα. Έτσι, τα ποντίκια εξαφανίστηκαν.
Οι άνθρωποι έμαθαν ότι δεν έπρεπε να πετάνε τα σκουπίδια από εδώ κι από εκεί. Κατάλαβαν, λοιπόν, την αξία της καθαριότητας και της ανακύκλωσης. Ο δήμαρχος τούς έδωσε πολλά χρήματα για να αγοράσουν κάδους για να πετάνε όλοι τους ό,τι πλαστικό, χαρτί, αλουμίνιο και γυαλί δεν χρειάζονταν πια.
Και ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα!